Sunday, October 3, 2010

tol...i luv you! part 3

“Tolllll!! Ansakitttt!!” Sigaw ni
Lito.
“Masakit pala ha?! Mas masakit
pa d’yan ang naramdaman ko,
tangina mo! Binaboy mo ako,
walnghiya kaaa! Heto pa!
Ummmm !”
“Tollll! Sakittttt! Tama na Tollll!”
Sigaw uli ni Lito.
“Sige, magmakaawa ka,
tarantado! Heto paaaa! Umm!”
Naka-ilang palo din ako sap wet
ni Lito hanggang sa pulang-pula
na ito at umiiyak na sya. “Tol…
patawarin mo na ako, please…”
“Hindi! At hindi kita
patatawarin.” Ibinaba ko na ang
paddle, at tinungo ang VCD
player at nagpalabas ng bold.
Tapus, hinubad ko ang t-shirt,
ang pantalon at pagkatapus, ang
brief.
Finorward ko ang palabas upang
dumeretso sa mga nag-
uungulang mga nagtatalik na
pornstars. Nilakasan ko ang
sound upang marinig ni Lito.
Sinalsal ko naman ang sarili kong
ari upang tumigas. Noong
tumigas na ito, sumampa na ako
sa taas ni Lito at ikinakanyod-
kanyod ang ari sa umbok ng
pwet niya, ang isang kamay ay
isinambunot sa buhok niya.
“Gusto mo ito, ano?! Anooo!!!!”
Sigaw ko.
Hindi kumibo ni Lito. Kitang-kita
ko ang mga luhang dumaloy sa
pisngi niya. Noong libog na libog
na ako, sa naririnig na mga
ungol mula sa VCD, itinutok ko na
ang matigas kong ari ko sa
bukana ng puwet ni Lito at
biglang umulos. Hindi ko na
nilagyan ng pampadulas ito,
gusto ko talagang maranasan
niya ang sakit. “Arrggggghhhh!”
Ang sigaw niya noong pumasok
na ang pagkalalaki ko sa loob ng
lkuran niya.
“Masakit ba? Masakit ba?! Sigaw
ko uli habang patuloy na
umuulos, hindi na ininda kung
masasaktan man siya.
“Tooool, ansakitttt!”
“Hindi pa iya, tangina mo! Heto
pa!” At kinagat ko ng malakas
ang kaliwang balikat niya
habang walang humpay ang
pag-ulos ko.
“ARRRRGGGGGHHHH!”
Hindi ko binitawan ang pagkagat
ng balikat niya. Noong tinanggal
ko ang bibig ko doon, nakita
kong may umagos na dugo sa
nakagat kong parte. Ngunit galit
pa rin ang nanaig sa akin. “Heto
pa tollll!” Kabilang balikat naman
ang kinagat ko habang patuloy
pa rin ang pagkanyod ko.
“ARRGGGGGHHHHHH!”
Ganoon din ang nangyari.
Dumugo din ang parte na iyon.
Nakadaming kagat din ako sa
likod niya noong sa wakas ay
naramdaman kong lalabasan na
ako. Dali-dali kong hingot ang
sarili at itinuon ang pagkalalaki
sa mukha ni Lito.
“Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh!” ang
ungol ko habang pumulandit
naman ang katas ko sa ulo at sa
mukha niya.
Tila nakilaro naman si Lito.
Marahil ay dahil sa takot na kung
ano pa ang maisipan kong
gawin sa kanya. Kahit kitang-kita
ko pa ang mga luhang dumaloy
sa mukha niya, pilit na inangat
niya ang mukha upang harapin
ang pumulandit kong dagta.
“Tangina mo tol! Kaya pala tinira
mo ko sa pwet, ansarap pala, lalo
na d ’yan sa pwet mo. Ilang lalaki
na ba ang nakatira sa iyo? Ha?!”
Sigaw ko, habang ipinahid sa
mukha niya ang natitirang likido
sa dulo ng ari ko at isinasampal-
sampal pa ito.
Hindi kumibo si Lito. Noong
humupa na ang sarap, hinablot
ko naman ang buhok niya at
sinampal ng malakas ang
magkabilang pisngi. “Bakla!” ang
sigaw ko sabay talikod, pinulot
ang nagkalat na mga damit sa
sahig at dali-dali ding lumisan,
iniwanan siya sa ganoong ayos.
Kinabukasan, parang wala lang
nangyari. Pareho kaming
pumasok sa klase. Masakit ang
katawan ko pero alam ko, mas
masakit ang katawan ni niya,
puno ng latay sa bugbog at
sugat sa kagat. At di lang iyan,
sigurado ako, masakit at
mahapdi pati ang likuran niya.
Napansin kong paika-ika siya at
tila hirap sa pag-upo dahil sa
mga palo ko ng paddle doon.
“Kulang pa yan!” bulong ko sa
sarili.
Pero sa kabila ng ginawa ko sa
kanya, hindi pa rin naibsan ang
tindi ng galit ko sa kaibigan ko.
Pakiramdam ko ay kumukulo
ang dugo ko at bumabalik-balik
sa isipan ang ginawang
karahasan at pambababoy niya
sa akin. Lalo na kapag nakikita ko
siyang tumatawa, nakaukit pa
rin sa isip ko ang saya sa mukha
niya nong ginawa niya sa akin
iyon. Kaya iniiwasan ko siya.
Ngunit dahil sa magkakalase pa
rin kami, hindi rin maiwasang
maglapit pa rin ang aming
landas.
Pareho kaming myembro ng
isang social club ng campus at
isang araw ay may “deepening”
activity kami na gaganapin sa
isang beach resort sa isla na di
kalayuan sa lugar namin.
Tatawirin lang ito nang may
dalawang oras. Sleepover,
kumbaga at ang purpose ay
upang mas magiging close daw
ang mga miyembro sa isa ’t-isa.
“Tangina! Paano ako maging
close d’yan…” bulong ko sa sarili
noong maisip ang kaibigang
kasali din sa club.
Ayaw ko na sanang dumalo dahil
alam ko nandoon si Lito. Ngunit
ewan ko din ba, malakas ang
udyok sa akin na sumali.
Syempre, isang beach resort ang
venue na kung saan ay hindi ko
pa napuntahan. At sleepover pa!
At ang isa pa, hindi ko pa rin na-
experience ang sinasabi nilang
“ deepening” activity na iyan.
Magtatakip-silim na noong
makarating kami sa isla.
Napakaganda ng isla. Pansin ko
kaagad ang kagandahan niyon
noong dumaong ang bangkang
sinakyan namin sa mismong
beach. Maputi ang buhangin,
mapayapa ang dagat, preskong-
presko ang hangin. Malapad din
ang dalampasigan kung saan
purong puting buhangin ang
matatapakan ng iyong mga paa.
Mga 30 metro galing sa dagat ay
nandoon na ang ilang cottages
na gawa ng kawayan at nipa. At
ang isang plus factor pa sa lugar
ay halos kami lang ang tao sa
paligid gawa ng ito pala ay isang
sanctuary na pinoprotektahan
ng mga taga DENR at walang
pwedeng pumunta doon kungdi
mga piling beach-goers lang na
may mga environmental at
educational-related na hangarin.
Pagkakita ko sa mga tanawin
pakiramdam ko nawala din lahat
ang stress at ang bigat na
dinadala ng kalooban.
May mga 30 kaming myembrong
sumama. At expected, nandoon
din si Lito. Pero, para lang hindi
kami magkakilala. Ibang mga
myembro ang sinamahan ko.
Pagkatapus naming mag settle
down sa tatlong cottage na tig-
sasampu ang naka-occupy, nag-
dinner kami, sabay-sabay at
doon na sa mismong beach at
pagkatapus magpahinga ng
sandali, naglaro. Dahil tatlo
kaming grupo, iyon na rin ang
grouping namin na mag-
compete sa iba ’t-ibang
impromptu na mga palaro. May
tug-of-war, may obstacle relay,
may impromptu cheering at
talent contest, at ang culmination
ay ang search for Mr. Prince
Charming and Miss Princess of
the night na ang mga judges ay
kami-kami din lang.
Sobrang saya at enjoy ang lahat.
Pero syempre, nandoon pa rin
ang pagsisimangot ko at pang-
iisnub kay Lito kapag pareho
kaming kasali sa laro.
Pareho kaming contestant Lito sa
search for Prince Charming of
the night. Sa pag-introduce ko pa
lang sa sarili, binanatan ko
kaagad siya, “Ako ang piliin
ninyo dahil sigurado ako sa
aking seksuwalidad !” sabay
tingin ng patama sa kanya.
Tawanan at palakpakan ang
lahat. At noong ibinaba na ang
hatol, ako ang nanalo at si Lito ay
pangalawa lamang. Noong
nilapitan niya ako at kakamayan
sana, bigla ko naman siyang
tinalikuran.
Pagkatapus ng palaro, binigyan
kami ng 30 minutes na break
upang makapagpahinga o
kaya ’y kumain. Susunod na daw
ang deepening.
Alas dose na ng gabi noong
pinalabas kami sa mga cottages
namin. Pina-upo kaming lahat ng
paikot upang pumorma ng isang
bilog. Ilang araw na lang bago
mag full moon noon kaya may
sinag pa rin ang buwan na
siyang nagsilbing liwanag sa
paligid. Sinadya daw na sa
ganoong oras at set-up na
medyo madilim-dilim ang
activity. Syempre, nagtatanong
ang aking isipan. “Ano kayang
mayroon?”
Nagsalita ang aming moderator.
“ Mga buddies…” ang pag-greet
ng moderator namin sa tawagan
namin sa kapwa myembro. “Ang
tawag natin sa activity na ito ay
‘ Deepening’ the main objective
of which is to enable us to know
deeper the person we call
‘ buddy’. I won’t expound on the
subject. But let me just begin the
activity by saying that what we
say or do here, let it stay here.
Let us open our minds and our
hearts and Let the white sands
and the wind in this island bear
witness to everything we do or
say. Let this activity help each
one of us to know each other
better, to learn lessons,
appreciate the values and
meaning of life, to find our true
selves and become better
persons. Lahat tayo any may
kanya-kanyang kwento at drama
sa buhay. Mayroon tayong little
secrets, big secrets, skeletons in
the closets, struggles, pains,
whatever. Minsan, tayo lang ang
nakaakalam sa mga ito. Minsan
din, naitatanong natin sa sarili
kung normal pa ba ang mga
nangyayari sa atin o, we deserve
to have all these … Pero, patuloy
pa rin tayong bumabangon,
lumalaban. Because that is life –
full of challenges, full of
struggles, full of pains at dahil sa
kabila ng lahat. patuloy ding
umiikot ang mundo, ang mundo
natin. Kaya let our story unfold
so that it may serve as an
inspiration to our fellow
buddies; to give your buddies
the chance to accept and
embrace you for what you are,
in spite of what you ’ve gone
through. This is your chance
now. Lahat tayo ay magsasalita
and I encourage you to speak
from the heart. Whatever
emotions come out, let it flow
freely - walang takot, walang
pangamba, walang
pagdadalawang-isip. Let there be
trust among us. Let there be
compassion. Let there be
acceptance and understanding.
Set yourself free …”
Ramdam ko naman ang
pagkabog ng dibdib ko sa sinabi
na iyon ng moderator.
“Sa mga laro natin kanina,
napakasaya natin. Pero may halo
din itong downside lalo na kapag
natalo tayo. Sa totoong buhay ba
masasabi nating ganoon din?
Ano ang pinaka-lowest part ng
buhay mo? Ang pinakapuntong
nasabi mo sa sarili na sana di na
lang ako ipinanganak pa sa
mundong ito? O kaya ’y nag-isip
ka na magpakamatay na lang?
Nalampasan mo ba ito? O
hanggang ngayon ay tuloy pa
rin ang laban? At ano ang mga
aral na natutunan mo, kung
mayroon man? Kailan mo naman
naranasan ang sobrang saya?
Mas marami bang masasayang
parte ang buhay mo kaysa
malungkot at mahirap …? Iyan
ang mga tanong na dapat mong
sagutin sa sharing nating ito.
Pero bago iyan, bibigyan ko
kayo ng ilang minuto upang i-
examine ang mga sarili ninyo at
masagot ang mga katanungang
iyan.”
Noong gumitara na at kumanta
ang aming singer na kasama,
lahat kami ay natahimik, ang
karamian ay nagsimulang mag-
iyakan.
Hindi ko naman lubos
maintindihan ang naramdaman
sa pagkakataong iyon. Hinayaan
ko na lang dumaloy ang kung
ano mang emosyon ang lalabas
habang pinakinggan ko nang
maigi at hinimay ang kahulugan
ng bawat salita ng kanta. “Lead
me Lord, lead me by the hand
and make me face the rising sun.
Comfort me through all the pain
that life may bring. There's no
other hope that I can lean upon.
Lead me Lord, lead me all my life.
Walk by me, walk by me across
the lonely road of every day.
Take my arms and let your hand
show me the way …”
(Itutuloy)

No comments:

Post a Comment